Wracam do pracy po kwarantannie!

Wracam i boje się strasznie, w sumie biję się z myślami czy w ogóle wracać. Już w pierwszym poście na tym blogu pisałam Wam, że moja firma średnio pomaga swoim pracownikom w okresie pandemii który mamy aktualnie, w związku z tym nie czuje się w firmie do końca bezpiecznie, mam wrażenie że nikt tam nie przejmuje się pracownikami, a praca polega na obsłudze klienta twarzą w twarz przez 8 godzin, kiedy oddziela Cię od niego jedynie biurko.

A ty znowu siedzisz na zwolnieniu…

W obecnej pracy nie jestem długo, w sierpniu minie dopiero rok. Jak wiecie moje dziecko często choruje co wiąże się ze zwolnieniami, a moja firma średnio do tego podchodzi. Gdy poszłam pierwszy raz w listopadzie na zwolnienie, wzrok innych znajomych z pracy (jest nas w biurze czwórka) wręcz mnie przeszywał – twierdziły, że przecież trzeba pracować, one pracują, a ja powinnam mieć awaryjnie opiekunkę do dziecka. Fajnie i prosto się mówi, tyle że z mojej strony moje dziecko nie ma ani babci ani dziadka, ze stroną ojca kontakt całkiem znikomy. Po tym pierwszym zwolnieniu z pomocą przychodzi zawsze rodzina partnera i zabierają dziecko do siebie, bo ja boję się zwolnienia. Na zwolnieniu na dziecko byłam 2 razy a chory był ponad 4 razy tyle, zawsze trzeba kombinować, żebym znowu nie miała problemów.

Jak 12 marca usłyszałam że zamykają szkoły i przedszkola to mnie w fotel wmurowało, bo nie wiedziałam co to będzie, nie wiedziałam czy jak pójdę na opiekę to będę miała w ogóle gdzie wracać – umowę o prace mam jeszcze na pół roku. No ale, okazało się że druga moja koleżanka po fachu tez idzie na to zwolnienie więc poczułam się raźniej (2 z nas maja dzieci, 2 pozostałe nie), papiery złożyła, potem zamknęli biuro na 2 tygodnie, otworzyli, a ja nadal pozostawałam na opiece bo w przedszkolu nie było wolnych miejsc.

Czas na powrót

Już około tydzień temu dziewczyny dzwoniły do mnie, niby informacyjnie, dopytując kiedy wracam bo przecież przedszkola są otwarte, powiedziałam jak wygląda sytuacja z brakiem miejsca – niby zaakceptowały, ale w głosie tego zrozumienia nie czułam, miałam to takie wewnętrzne przeświadczenie że one myślą że celowo przedłużam opiekę aby nie chodzić do pracy. Nawet nie wiedzą jak się mylą, już od miesiąca marzyłam żeby do niej wrócić ale nie mam co zrobić z dzieckiem, w trakcie pandemii wywożenie go do przyszywanej babci 40km od domu jest średnio odpowiedzialne.

Mało kto jest w stanie zrozumieć moje położenie, bo z zasady każdy ma jakąś rodzinę, a ja swojej na poważnie nie posiadam, tak już się złożyło. Więc przez większość życia kombinowałam sama, teraz kombinuje jak żyć razem z partnerem.

Dlatego boje się i aż brzuch skręca mi z nerwów z myślą o powrocie, nie byłam w pracy ponad 2 miesiące, boje się że na dzień dobry dostanę wypowiedzenie – bo przecież już długo radzą sobie beze mnie, w biurze petentów wcale dużo nie ma, i dziewczyny się wyrabiają. Boje się bo znaleźć teraz prace jest ciężko. Chociaż w sumie? Przez 26 lat dawałam rade, dałabym i teraz, ale każdego czasami nachodzą takie rozterki. Tymczasem właśnie nastał poniedziałek i krótki retraining, czyli przypomnienie tego co ja w ogóle robię na swoim stanowisku.